Nicaragua, verhuizing en de toekomst

Inmiddels zijn we alweer ruim een maand verder. Een maand waarin veel gebeurd is. Zoals we de vorige keer schreven, zijn we 10 dagen naar Nicaragua geweest. Hier mochten we lokale kerken ondersteunen, mensen bemoedigen, spreken, getuigenissen geven, zieken de handen opleggen, voedselpakketten brengen naar arme huishoudens en mensen uitnodigen voor een dienst.

Wat is het mooi om te zien hoe mensen open staan voor het evangelie en voor gebed. Veel mensen zijn erg aangeraakt door God en bemoedigd, hebben hun leven aan Jezus gegeven of opnieuw aan Hem toegewijd. Eén jongetje wat hoofdpijn en koorts had is genezen. Een man die een ongeluk had gehad met zijn tuk tuk (motortaxi) en daardoor last van zijn knie had en niet kon werken, kon de volgende dag weer aan het werk omdat het veel beter ging met zijn knie.

Toen we de deuren langs gingen om mensen in de wijk rond de kerk uit te nodigen voor een speciale dienst de volgende dag, werden we overal in huis uitgenodigd. Iedereen wilde graag dat er voor ze gebeden werd. Een aanzienlijk aantal mensen die waren uitgenodigd kwamen daadwerkelijk naar de kerk de volgende dag.

We hebben echt mogen leren om ons te laten leiden door de Heilige Geest, zelfs als we van tevoren geen idee hadden wat Hij van ons verwachtte. Johanna heeft nog veel kleine speelgoedjes, Johannes-evangelies en spiegels met Johannes 3:16 uit mogen delen.

Eén dag nadat we weer thuis waren, zijn we voor 2 dagen doorgereisd naar Duitsland voor een verjaardag en familiebezoek. Kort daarna hebben we nog familie uit Canada op bezoek gehad. Inmiddels naderde de datum van 2 april, waarop we ons huis uit moesten omdat de volgende huurders zouden komen. Dat heeft ons vertrouwen op God wel op de proef gesteld, als je niet weet waar je een paar dagen later moet wonen. Gelukkig is Hij ook deze keer weer trouw gebleken. 3 dagen voor 2 april belde een van de leiders van onze gemeente op dat we terecht konden in een appartement achter hun huis. Daar wonen we dus nu. We mogen zelfs hun auto’s gebruiken. De kinderen genieten met volle teugen van de andere kinderen waarmee ze kunnen spelen, de hond en de katten, de trampoline en de kano’s en nog veel meer. Ook wij genieten van de ruimte en rust op het platteland en van het feit dat God ons weer alles gegeven heeft wat we nodig hebben, en zelfs veel meer.

Ondertussen verblijven we al veel langer in Nederland dan we verwacht hadden toen we Amerika verlieten. Weliswaar was toen onze visumaanvraag al afgewezen, maar het leek slechts een kwestie van tijd om aan de ontbrekende documenten te kunnen komen om opnieuw een aanvraag te kunnen doen. Inmiddels is de situatie helemaal veranderd. Onze opdracht was om onze broer/zwager en schoonzus te gaan ondersteunen. Hij was daar voorganger in een gemeente die mij (Selmar) in dienst wilde nemen. Op die manier ontstond ook de mogelijkheid om een religieus visum aan te vragen. Enige tijd geleden heeft de leiding van die kerk al besloten om niet door te gaan met het proces om de documenten te kunnen verkrijgen die nodig zijn voor ons visum. Dat betekent dat ik dus niet in dienst van die kerk kan treden en ook niet op die manier aan een visum kan komen. Inmiddels heeft mijn zwager ook ontslag genomen als voorganger van die kerk. Hij gaat zich meer richten op het verder uitbouwen van zijn eigen bediening waarbij hij andere kerken ondersteunt, zoals ook in Nicaragua het geval was. Onze opdracht om te ondersteunen in onveranderd. Hoe dat er precies uit gaat zien, weten we nog niet. Ook is niet duidelijk op welke manier we nu aan een visum kunnen komen.

Toen we net terug waren in Nederland heeft God via meerdere mensen duidelijk gesproken dat we ons aan moesten sluiten bij de gemeente waar we nu deel van uitmaken, zolang we in Nederland zijn. Ook werd meermaals bevestigd dat dit een tijd van voorbereiding zou zijn. Aanvankelijk hadden we geen idee wat dat precies betekende, maar het werd als snel duidelijk dat we hier mogen zien hoe een gezonde gemeente eruitziet, en op welke manier het tegenwoordig praktisch nog steeds mogelijk is om een kerk te bouwen volgens de blauwdruk van de eerste gemeente die in Handelingen 2 beschreven wordt.

De vraag is nu hoelang deze voorbereiding gaat duren. Als we te lang in Nederland blijven, moeten we ons hier weer in gaan schrijven. Dit heeft aardig wat voeten in de aarde. Dan moeten we ook weer zorgverzekeringen af gaan sluiten, moeten de kinderen weer naar school, hebben we weer een vaste woonruimte nodig, zal ik ook weer werk moeten gaan zoeken, enzovoort. We bidden elke dag voor deze situatie en hopen binnenkort meer duidelijkheid te krijgen hoe het verder gaat. Het is extra uitdagend om God te blijven vertrouwen, ook als we niet weten hoe het verder gaat en niet snappen waarom dingen zo lopen. We weten alleen dat God goed is en goede dingen van plan is met ons en dat Hij trouw is.